Менинг онам...

Кўпинча қизларнинг ташқи кўриниши отасига, йигитлар онасига ўхшайди. Чиндан ҳам шундай. Қизимни қиёфасида кўпроқ ўзимни кўраман. Бошқалар ҳам шундай дейди. Ўзимни эса кўпроқ онамга ўхшашимни айтишади. Балки шундайдир...

Онам кетма-кет уч ўғилни дунёга келтирганлар(орамиздаги ёш фарқи 1 ярим йил). Иккита қиз билан жами 5 фарзанд. Бугун икки фарзанднинг отаси бўлиб, ота-онамнинг 5 нафар фарзандни оқ ювиб, оқ тараб, тарбиялашдек машаққатли меҳнатни теранроқ ҳис қилаяпман.  

Онам олий маълумотли эмаслар. Сабаби, 18 ёшида турмушга чиққанлар. Бу ёғи фарзандлар, оила-рўзғор, дегандек. Бироқ ақл-идроқ, савод борасида асло қолишмайди. Мактабда аъло баҳога ўқиганлар, ёзган шеърларини болаликда ёдлаганмиз, чиройли ёзувларига ҳавас қилардим. Ўқишимизни ўзлари назорат қилардилар. Адабиётга, шеъриятга ҳавас ҳам улардан ўтган бўлса ажаб эмас. Онамни яна бир жиҳати бор: жуда кўп мақол биладилар. Сўзга чечан, ҳар бир гапларида кутилмаган мақолларни ишлатадилар. Кўп мақолларни онамдан эшитганман, ўрганганман.

Бугун 17 январь. Волидамни туғилган кунлари. 53 ёшни қарши олдилар. Эрталабда табрикладим. Сўзга қашшоқ бўлмасам-да, уларга кўўўп тилакларни билдира олмадим. “Мингга қиринг, онам”, десам, “А, йўға, шунча йил нима қиламан? Худонинг берган умрини муносиб яшасагам катта гап”, деб ҳазиллашдилар.  

Болалигимда иситмалаб, бир оз мазам қочса, дарров кўрпа-тўшак солиб, дори-дармонлар қилишга тушардилар. Иштахамни очиш учун турли овқатлар пишириб берганлари, бошимда гиридкапалак бўлганлари кечагидек ёдимда...

Бугун-чи? Бугун касал бўлиб, ҳароратим 40 даражага чиқса ҳам миқ этмайман. Бировга билдирмайман. Касални оёқда ўтказиб юборишга ҳаракат қиламан. Икки марта йиқилиб, уч марта туриб кетишга интиламан. Ана шундай чоғларда Онамни меҳрибончиликлари ёдимга тушади...   

Талабалик чоғларимда бирорта рўмол ўраган аёлни кўрсам, негадир, онам эсимга тушарди. Бугун эса телевизорда рўмол ўраган аёллар кўринса, жажжи қизим “ана, бувижон”, дейди...  Қизиқ-да...

* **

Менинг қалби тоза, меҳри дарё, тўғрисўз, ёлғондан йироқ, меҳнаткаш онам!

Уйимга келса, 3 кунда уйини, набираларини, қўни-қўшниларини соғиниб қоладиган Волидам!

Умрингиз узоқ бўлсин!

Отамни, бизнинг, набираларингизнинг бахтига ҳамиша соғ-омон бўлинг!

Фарзанд бўлиб, ёнингизда хизматингизни қила олмаётганимдан кўп сиқиламан.

Иш, оила, рўзғор, бола-чақага андармон бўлиб, сизга кам вақт ажратаётганимдан қийналаман...

“Қаерда бўлсанглар ҳам тинч-тотув, иноқ яшасанглар, мен шундан хурсанд бўламан”, деган гапларингиз доим қулоғим остида жаранглайди...

Сизга ҳеч қачон “Сизни яхши кўраман”, деб айта олмаганман. Нега, нима учун, билмам. Бўлмаса-ку, таърифларнинг энг жимжимадорини, оҳори тўкилмаганини, энг янгиларини билмайманми?! Йўқ! Лекин...

Яхшилар, имкон бўлса, Онажонимнинг ҳаққига дуо қилинглар!